نوروز؛ اميد به تغيير

هر چقدر هم كه حوصله‌‌‌‌ شادی كردن و تبريك گفتن و عيد ديدنی رفتن را نداشته باشی. هر چقدر هم كه خانه را برای ورودش نتكانی و پيش پايش خوان نوروزی نگسترانی. هر چقدر هم كه با ظاهری آراسته به پيشوازش نروی و برايش آتش نيفروزانی. هر چقدر هم كه نخواهی مقدمش را گرامی داری و آمدنش را جشن بگيری. هر چقدر هم كه موبايلت را خاموش نگه داری تا پيام تبريك دريافت نكنی. هر چقدر هم كه بر روی ايميل‌های رسيده با سابجكت تبريك كليك نكنی.

باز هم می‌‌آيد. بدون آن‌كه از تو يا هر كس ديگری رخصت بخواهد. در كوچه و خيابان‌های شهر پرسه می‌زند. در كوه و دشت بذر زندگی می‌افشاند و در دل‌ آدميان اميد می‌كارد. می‌آيد و در برت می‌نشيند و در گوشت زمزمه می‌كند: نه‌وروز سه‌رهه‌لدانه، سه‌مبولا ژيانه (نوروز رستاخيز است، سمبل زندگی‌ست) و تو از پس خيره شدن بر عكس آن دختر كُرد باكووری كه در كنار تصويری از گستره نوروز در كنج كتابخانه‌ات جا داده‌ای به ياد می‌آوری پيام حقيقی نوروز را و آغاز می‌كنی سال نو را با اميد به تغيير.